Humph | Huiskamerconcert | Castricum

Toon de locatie op de kaart Verberg de kaart

Humph bestaat meer dan twintig jaar en speelt vooral eigen gemaakte jazz-nummers. Opgeschreven noten en improvisaties vormen een avontuurlijk, wonderschoon en humorvol geheel. Even kijken en luisteren?

In Jazzflits schreef recensent Jaap Lampe de volgende woorden:

Nederland is altijd sterk geweest in heel goede jazzblazers. Is dat onze harmonie- en fanfaretraditie? Het album ‘Klankzand’ van het Nederlandse ensemble Humph (een debuut bij het twintigjarig bestaan!) past perfect in die blazerstraditie. De samenstelling is er naar, met onze eigen medewerker Herman te Loo op saxen, basklarinet en zang, Ditmer Weertman op altsax, klarinet en zang, ondersteund door Joop Slager op bas en George van Heeteringen op drums. Het album opent met ‘A summers day’, waarop meteen het fijne akoestische geluid te horen is dat het hele album domineert. Geen elektronische frutsels waaraan veel hippe jonge bandjes zich tegenwoordig te buiten gaan, maar het eerlijke geluid van de instrumenten zelf. De muzikanten laten horen dat die instrumenten veel te bieden hebben. Ze zoeken op verschillende manieren de hoeken en gaten van hun instrumenten op. Veel nummers hebben een rustig meditatief karakter en daarin hoor je de spelers zoeken naar de mogelijkheden en de pure klank. ‘Vin blue’ is een nummer dat qua blazersarrangement bij mij de associatie met het ‘Breukergeluid’ oproept. Het begint abstract met een trage bassolo die uitmondt in een funky ‘groove’ en als dan de blazers invallen is de associatie met Breuker daar. De arrangementen zijn veel minder complex dan we van Breuker kennen, maar de scheurende en uit de bocht vliegende saxen mogen er wezen. Als muzikant weet ik hoe fijn het is te soleren over een eenvoudige ‘groove’ en je volledig te kunnen concentreren op de mogelijkheden van je instrument. Als luisteraar vind ik het fijn dat er onder de scheurende solo’s een prettige groove voelbaar blijft. In ‘Klankzand #3’ is het de slagwerker, die met de ‘zachte’ stokken een traag tempo in mag leiden, waarna zich een heerlijk teder duet ontvouwt tussen klarinet en basklarinet (wat is dat toch een fijne ‘brommer’). Qua titels voegt Humph zich in de traditie van de Nederlandse avant-garde met als hoogtepunt ‘Droeftoeter’ dat zijn naam eer aandoet met een drone-achtige start van een lang aangehouden noot van bas en blazer, als de langgerekte afscheidshoorn van een vertrekkend schip. Daaroverheen huilt de tenorsax een wanhopig afscheid. Maar dat vertrekkende schip komt aan in een prettig ‘beloofd’ land, want ‘glijs’ is vanaf de eerste noot een opgewekt en vrolijk stuk dat alle droef getoeter van daarvoor direct doet vergeten. Op de afsluiter ‘12th Horse-song of Frank Mitchell’ – een tekst van Jerome Rothenberg – maakt Humph er een soort trage Ierse folksong van met weer dat fijne geluid van de basklarinet. Intensief beluisteren van de ingetogen muziek van Humph roept veel associaties op en maakt dit album metlouter eigen composities, die vaak zijn ontstaan uit groepsimprovisaties, tot een heel fijn meditatief avontuur.

Jaap Lampe